آزمون جمینی جهت اندازه گیری خواص سختی پذیری فولادها کاربرد دارد. سختی پذیری فولاد معرف میزان ظرفیت و توانایی فولاد مذکور در
هنگام کوئنچ شدن از دمای آستنیته جهت سخت شدن از سطح به عمق می باشد. سختی پذیری فولاد نمی بایست با سختی فولاد یکسان تلقی گردد زیرا سختی یک فولاد توانایی مقاومت به تغییر فرم در برابر اعمال نیرو می باشد.
اطلاعات به دست آمده از تست جمینی جهت انتخاب ترکیب شیمیایی فولاد و عملیات حرارتی مناسب برای دستیابی به تنش گرمایی و اعوجاج کمینه در هنگام تولید قطعات در اندازه های مختلف کاربرد دارد.
در این آزمایش از یک نمونه استوانه ای به قطر 25 میلیمتر (1 اینچ) و طول 100 میلیمتر (4 اینچ) استفاده می شود.
از آنجایی که ساختار اولیه فولاد اثر قابل توجهی بر روی سختی پذیری دارد،
بهتر است نمونه ها قبل از آزمایش نرماله شوند. در این روش نمونه مورد نظر را تا دمای حدود 900 درجه
سانتیگراد حرارت داده و به مدت 20 دقیقه در آن دما نگه می دارند. پس از آن به کمک یک فواره آب با فشار و دبی مشخص، نمونه را از یک انتها توسط آب 25 درجه سانتیگراد شرد می کنند. فاصله فواره
از انتهای نمونه در حدود
12.5 میلیمتر (0.5 اینچ) است. تحت این شرایط، آهنگ سرد شدن نقاط مختلف نمونه
از انتهای سریع سرد شده به سمت دیگر کاهش می یابد. پس از سرد شدن، دو طرف نمونه موازی طول آن به اندازه 0.38 میلیمتر از هر طرف سنگ زده و سختی نمونه به روش راکول C در امتداد محور طولی از یک انتها به انتهای دیگر به فواصل 1.5 میلیمتر اندازه گیری می شود. به این ترتیب منحنی تغییرات سختی بر حسب
فاصله از انتهای سریع سرد شده که به نمودار جمینی موسوم است را رسم می کنند.