محیط زیست مركز

دفع مواد و پساب های باقی مانده از محصولات مصرفی و مواد مضر و خطرناک خروجی از كارخانجات و صنایع تولیدی یكی از مشكلات و معضلات مهم جهان امروز است. فاضلاب ها و پساب های خروجی از صنایع ممكن است حاوی مواد سمی و مقادیر بالایی از فلزات سنگین باشند كه با تخلیه این ضایعات به مجاری فاضلاب ها و رواناب های سطحی و كشاورزی، مقادیر زیادی از این فلزات به محیط وارد می شوند.

آلودگی محیط با این آلاینده های خطرناک، نهایتاً منجر به غیر بهداشتی شدن منابع آب آشامیدنی شده و در طولانی مدت، خطرات سلامتی برای انسان و سایر ارگانیسم های زنده به همراه خواهد داشت. دفع نادرست فاضلاب و تخلیه قسمتی از آن در جریان های آب سطحی، در اكثر نقاط، محیط را طوری آلوده ساخته كه مردم این نقاط در معرض بدترین ابتلاها به بیماری های عفونی، انگلی و بیماری های ناشی از عناصر سمی قرار گرفته اند كه به خصوص این آلودگی ها، آمار مرگ و میر كودكان را بالا می برد.

در برخی آب های جاری سطح تهران، به ۱۶ میلیون كلیفرم در یكصد میلی لیتر بر می خوریم. در برخی از قطب های صنعتی كشور نیز تخلیه مقادیر عظیمی پساب باعث تخریب اراضی كشاورزی شده و این در حالی است كه كشور در حال تلاش برای افزودن اراضی زیركشت جهت رسیدن به خودكفایی می باشد. اغلب پساب های صنعتی غلظت بالایی از فلزات سنگین دارند كه وقتی این فلزات سمی در مكان های تخلیه رها شوند، خاک و آب های زیرزمینی و نهایتاً دریا را آلوده و به طور كلی بر زندگی آبزیان و چرخه غذایی اثر می گذارند.

از آنجایی كه پساب های صنعتی نهایتاً به داخل آب های سطحی و رودخانه ها تخلیه می شوند، شناسایی و ارزیابی غلظت انواع مختلف آلاینده های موجود در آن ها ضروری بوده و این عمل باید قبل از تخلیه آ نها به آب های جاری انجام گیرد.

پیمان کیوتو قراردادی است که در سال ۱۹۹۷ در کنفرانس سازمان ملل در شهر کیوتوی ژاپن مورد توافق دولت ها قرار گرفت. هدف این پیمان آن است که میزان انتشار گازهای گلخانه ای توسط کشورهای توسعه یافته، از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ به دست کم پنج درصد کمتر از سطح این گازها در سال ۱۹۹۰ برسد. در مجموع، ۱۷۴ کشور جهان این پیمان را تصویب کرده اند.

دولت ها در سال ۱۹۹۲ در "اجلاس زمین" در شهر "ریودوژانیرو" برزیل توافق کردند که با مسئله تغییرات آب و هوایی مقابله کنند. پیمان کیوتو به دنبال این نشست مورد توافق قرار گرفت. پیمان کیوتو از ۱۶ فوریه سال ۲۰۰۵ لازم الاجرا شد.

آمریکا که بزرگترین منبع انتشار گازهای گلخانه ای در جهان است، در سال ۲۰۰۱ با این پیمان مخالفت کرد و اعلام داشت که اجرای آن بسیار پرهزینه است و کشورهای در حال توسعه را از دور نخست هدف های تعیین شده تا ۲۰۱۲ مستثنی می کند که کار غلطی است.

بر اساس این پیمان کشورهایی که تا سال ۲۰۱۲ نتوانند به اهداف این پیمان دست یابند، باید علاوه بر این که انتشار گازهای گلخانه ای خود را تا حدی که قبلاً تعیین شده بود کاهش دهند، در دوره بعد که از سال ۲۰۱۳ آغاز شده است می بایست انتشار این گازها را ۳۰ درصد دیگر کم کنند.

بر اساس این اصل که کشورهای ثروتمند تر در زمینه انتشار گازهای گلخانه ای بیشتر نقش دارند، تنها حدود 36 کشور نسبتاً توسعه یافته با این اهداف برای سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ موافقت کرده اند.

گازهای گلخانه ای گرما را در جو زمین نگه می دارند. عامل اصلی انتشار این گازها که ناشی از فعالیت های انسانی است، گاز دی اکسید کربن می باشد که به اندازه زیادی از سوخت های فسیلی تولید می شود. این پروتکل گاز متان را نیز در بر می گیرد.

این گاز عمدتاً از فعالیت های کشاورزی و اکسید نیترات که بیشتر از مصرف کودهای شیمیایی تولید می شود حاصل می گردد. سه گاز صنعتی نیز از جمله گازهای گلخانه ای هستند.